دنياي غريبي است

بيا از اين همه ابهام بگذريم

من از اين سايه هاي زخمي و بيمار مي ترسم

رهايم كن تو از اين پيله ي تاريك

تمام استخوان هايم ، انگار در پيكار با اين لحظه هاي شوم ، بشكسته

رهايم كن تو از اين درد جان فرسا

من اينجا ، خسته و بيهوده مي گريم

تو گويي در ميان هر دمم دردي است خون خوار و عذاب افزاي

رهايم كن از اين زندان بي روزن

من در اين پيكار مغلوبم ، اگر با هرم احساست زمستان را نخشكاني

رهايم كن تو از سرما رهايم كن تو از بيهودگي هايم

رهايي ده مرا از اين غل و زنجير

بيا و بالهاي زخمي ام را مرهمي بگذار

بيا كوچم بده از اين شب تاريك

بيا هجرت كنيم تا پشت مرز نور

تا پس خورشيد...

تا آن سوي درياها...